artikelen

Wat is het kersttoetje dit jaar?

Het meest verrassende toetje van het jaar is misschien wel het kersttoetje. Het recept is zorgvuldig gekozen, er is rekening gehouden met ieders wensen, de lekkerste ingrediënten zijn verzameld, er is tijd en aandacht aan besteed. De laatste ronde van het kerstdiner wordt opgediend op een mooie schaal, eventueel met kaarslicht of sterretjes, kortom: het toetje is de apotheose van het samenzijn tijdens deze dagen in december. We tonen onze liefde en saamhorigheid in de aankleding van ons huis, in de aankleding van onszelf en in het samenzijn aan een feestelijk gedekte tafel.

Hoe treffend zijn deze rituelen als symbool voor onze relaties: familie, vrienden, liefdes, ex en samengesteld. Naast dat het een christelijk feest is, lijken we er onbewust ook steeds meer een feest van verbinding van te maken. Hoe jammer en verdrietig is het dan dat het niet iedereen lukt om oude pijn en onuitgesproken ergernissen op tijd op te ruimen. Op tijd wil zeggen dat alle betrokkenen emotioneel nog in staat en bereid zijn óm op te ruimen. Dat vraagt minstens zoveel zorg, aandacht en tijd als de voorbereiding en uitvoering van een kerstdiner! Op 1 oktober liggen de eerste kerstproducten al bij de tuincentra. Wat weerhoudt ons er toch van om op tijd de balans op te maken van onze relaties?! Wat een rust zou het geven als we onze voorbereidingen treffen om ons hart vriendelijk, liefdevol en geduldig op te ruimen zodat we in december zowel in ons hoofd als in ons hart ruimte hebben om onze relaties te vieren. Niemand die hoeft te vrezen voor het toetje dit jaar! Een toetje dat is gemaakt en dat wordt gegeten met een opgeruimd hart, geeft zin aan de relatie. Zin aan ons bestaan, zin aan het leven. Ik wens je een liefdevol toetje dit jaar!

© Liesbeth Bauer

 

De column is eerder verschenen in het Leidsche Rijn Magazine. De namen zijn om privacyredenen gefingeerd.

Liesbeth BauerWat is het kersttoetje dit jaar?

Kon ik maar weer verliefd zijn!

Dan zou ik weer bergen kunnen verzetten. Mo en ik zouden weer de leukste, de mooiste, de liefste, de grappigste van heel de wereld zijn! Ik kijk en luister naar een jonge, uitgebluste vrouw. Moeder van twee kinderen die haar gezin runt en ’s ochtends vroeg de deur uitgaat om naar haar werk te gaan. De kinderen gaan zelf naar school en Mo slaapt nog. Hij is sinds een paar maanden burn-out. Zijn vermoeidheid en tijdelijk mindere beschikbaarheid voor het gezin drukken zwaar. Waar Claudia de meeste moeite mee heeft is het schuldgevoel en de schaamte van Mo. Hij zou van alles willen doen, om te beginnen weer aan het werk willen gaan, maar hij kan dat nu (nog) niet. Dat maakt dat zij niet alleen minder een beroep op hem kan doen, maar ook dat de burn-out en de weg ernaar toe niet bespreekbaar zijn. Hij is moe en ‘klaagt’. Zij is inmiddels ook moe en ze wil niet ‘klagen’, maar ze betrapt zich erop dat ze daar wel zo langzamerhand mee bezig is. Twee ‘klagende’ ouders die niet meer kunnen (ver) dragen en twee kinderen die inmiddels op hun tenen lopen om hun ouders te ontzien. De eerste stap terug naar verliefdheid is stoppen met haar partner te dragen. Dat leer ik Claudia te doen door enerzijds liefdevol en duidelijk haar grenzen aan te gaan geven en anderzijds haar erkenning aan Mo te geven voor zijn situatie. Dat zou een uitnodiging aan Mo kunnen zijn om te stoppen met ‘klagen’ en ook te gaan leren zijn grenzen aan te gaan geven. Beiden hebben te ontdekken dat je als volwassene daar zelf de verantwoordelijkheid voor hebt te nemen. Claudia kan en wil Mo wel helpen, maar het is niet haar taak hem te dragen. Ze is zijn partner, niet zijn moeder. Alleen als partner kan ze weer verliefd op Mo worden. Ook als hij tijdelijk anders in het leven staat. Dat is een volwassen relatie: in voor- en tegenspoed!

© Liesbeth Bauer

 

De column is eerder verschenen in het Leidsche Rijn Magazine. De namen zijn om privacyredenen gefingeerd.

Liesbeth BauerKon ik maar weer verliefd zijn!

It takes two to tango!

Ze zien elkaar weer graag, Anne en Max. Zomaar twee mensen die je in Leidsche Rijn tegen zou kunnen komen op het schoolplein, bij de supermarkt, in de buurt. Ze ogen fris, leuk en gezellig samen. Ze maken de indruk blij te zijn met elkaar. En dat zijn ze gelukkig ook weer. Wat de buitenwereld niet ziet en weet is dat zij elkaar nog niet zo lang geleden na drukke jaren van wisseling van banen, verhuizen en vader en moeder hebben mogen worden, elkaar als partner waren kwijt geraakt. Hoewel ze natuurlijk blij waren en zijn met hun kinderen en tevreden waren met huis en baan, hebben ze minder mooie relatiejaren achter de rug. Het draaiende houden van hun ‘bedrijf gezin’, was zijn tol gaan eisen. Dat moest en wilden ze anders. Ze zijn er gelukkig op tijd bij geweest. Zonder dat het de ‘buitenwereld’ is opgevallen, zijn ze de uitdaging aangegaan om de spreekwoordelijke tango te leren die een relatie is. Ze hebben opnieuw voor elkaar gekozen om deze spannende en uitdagende relatiedans te leren. Wat zijn ze blij dat het hun is gelukt elke dag weer met z’n tweeën op de dansvloer te durven staan: in de maat, uit de maat, maar elke dag dansen ze een stukje tango. HUN tango, hun relatie. Ze laten hem graag zien, aan hun kinderen, of zomaar op het schoolplein, bij de supermarkt, in de buurt. Gewoon, omdat iedereen mag weten dat ze elkaar gelukkig nog steeds en opnieuw graag willen zien.

Gebruik de zomer om jullie tango weer te gaan dansen. It takes two!

 

© Liesbeth Bauer

 

De column is eerder verschenen in het Leidsche Rijn Magazine. De namen zijn om privacyredenen gefingeerd.

Liesbeth BauerIt takes two to tango!