Over het algemeen lijkt er sprake te zijn van te veel bij een opeenstapeling van ingrijpende gebeurtenissen. Een vers verlies kan de opmaat zijn naar onderliggend verlies dat wacht op aandacht. Zo ook bij een koppel dat net hun derde en laatste kind geholpen heeft met de verhuizing naar een studentenkamer. Monique en Sander verheugen zich op deze nieuwe fase in hun leven: de kinderen goed en gezond de deur uit, Sander die binnenkort een dag minder gaat werken en Monique die het nog steeds prima naar haar zin heeft op het werk. Ze hebben een gezellig sociaal netwerk, zijn sportief en actief. Ze nemen de tijd voor de emoties van het tijdelijke lege nest gevoel. Tot hun eigen verbazing kunnen ze hun draai samen ondanks alles toch niet meer zo vinden. Als ze zich beiden ook op hun werk en in hun vriendschappen niet meer zo vrij voelen, besluiten ze mij te vragen eens mee te kijken in hun leven. Er klopt ‘iets’ niet. Monique en Sander nemen de tijd hun leven nog eens door te lopen en de emotionele gebeurtenissen krijgen nieuwe aandacht. Tijdens dit proces laat een vierde stille baby zich opnieuw ´horen´ en ´voelen´, zowel bij Monique als Sander. Dit kind zal nooit ´de deur uitgaan´. Na alle aandacht en rituelen waarmee het vertrek van de andere kinderen gepaard is gegaan, lijkt er nog een laatste ritueel plaats te moeten vinden. In al hun wijsheid hadden zij zich niet gerealiseerd dat hun tweede kind dat tot groot verdriet levenloos was geboren ook in deze overgangsfase van hun leven erbij wil horen. Zij weten onmiddellijk op welke manier zij dit kind ook nu willen eren. Kort daarna laten zij mij weten dat hun leven weer ´klopt´! Zij kunnen hun nieuwe levensfase oppakken.
© Liesbeth Bauer
De column is eerder verschenen in het Leidsche Rijn Magazine. De namen zijn om privacyredenen gefingeerd.
