Dan zou ik weer bergen kunnen verzetten. Mo en ik zouden weer de leukste, de mooiste, de liefste, de grappigste van heel de wereld zijn! Ik kijk en luister naar een jonge, uitgebluste vrouw. Moeder van twee kinderen die haar gezin runt en ’s ochtends vroeg de deur uitgaat om naar haar werk te gaan. De kinderen gaan zelf naar school en Mo slaapt nog. Hij is sinds een paar maanden burn-out. Zijn vermoeidheid en tijdelijk mindere beschikbaarheid voor het gezin drukken zwaar. Waar Claudia de meeste moeite mee heeft is het schuldgevoel en de schaamte van Mo. Hij zou van alles willen doen, om te beginnen weer aan het werk willen gaan, maar hij kan dat nu (nog) niet. Dat maakt dat zij niet alleen minder een beroep op hem kan doen, maar ook dat de burn-out en de weg ernaar toe niet bespreekbaar zijn. Hij is moe en ‘klaagt’. Zij is inmiddels ook moe en ze wil niet ‘klagen’, maar ze betrapt zich erop dat ze daar wel zo langzamerhand mee bezig is. Twee ‘klagende’ ouders die niet meer kunnen (ver) dragen en twee kinderen die inmiddels op hun tenen lopen om hun ouders te ontzien. De eerste stap terug naar verliefdheid is stoppen met haar partner te dragen. Dat leer ik Claudia te doen door enerzijds liefdevol en duidelijk haar grenzen aan te gaan geven en anderzijds haar erkenning aan Mo te geven voor zijn situatie. Dat zou een uitnodiging aan Mo kunnen zijn om te stoppen met ‘klagen’ en ook te gaan leren zijn grenzen aan te gaan geven. Beiden hebben te ontdekken dat je als volwassene daar zelf de verantwoordelijkheid voor hebt te nemen. Claudia kan en wil Mo wel helpen, maar het is niet haar taak hem te dragen. Ze is zijn partner, niet zijn moeder. Alleen als partner kan ze weer verliefd op Mo worden. Ook als hij tijdelijk anders in het leven staat. Dat is een volwassen relatie: in voor- en tegenspoed!
© Liesbeth Bauer
De column is eerder verschenen in het Leidsche Rijn Magazine. De namen zijn om privacyredenen gefingeerd.
