Ze zien elkaar weer graag, Anne en Max. Zomaar twee mensen die je in Leidsche Rijn tegen zou kunnen komen op het schoolplein, bij de supermarkt, in de buurt. Ze ogen fris, leuk en gezellig samen. Ze maken de indruk blij te zijn met elkaar. En dat zijn ze gelukkig ook weer. Wat de buitenwereld niet ziet en weet is dat zij elkaar nog niet zo lang geleden na drukke jaren van wisseling van banen, verhuizen en vader en moeder hebben mogen worden, elkaar als partner waren kwijt geraakt. Hoewel ze natuurlijk blij waren en zijn met hun kinderen en tevreden waren met huis en baan, hebben ze minder mooie relatiejaren achter de rug. Het draaiende houden van hun ‘bedrijf gezin’, was zijn tol gaan eisen. Dat moest en wilden ze anders. Ze zijn er gelukkig op tijd bij geweest. Zonder dat het de ‘buitenwereld’ is opgevallen, zijn ze de uitdaging aangegaan om de spreekwoordelijke tango te leren die een relatie is. Ze hebben opnieuw voor elkaar gekozen om deze spannende en uitdagende relatiedans te leren. Wat zijn ze blij dat het hun is gelukt elke dag weer met z’n tweeën op de dansvloer te durven staan: in de maat, uit de maat, maar elke dag dansen ze een stukje tango. HUN tango, hun relatie. Ze laten hem graag zien, aan hun kinderen, of zomaar op het schoolplein, bij de supermarkt, in de buurt. Gewoon, omdat iedereen mag weten dat ze elkaar gelukkig nog steeds en opnieuw graag willen zien.
Gebruik de zomer om jullie tango weer te gaan dansen. It takes two!
© Liesbeth Bauer
De column is eerder verschenen in het Leidsche Rijn Magazine. De namen zijn om privacyredenen gefingeerd.
