Tineke en Marcel willen graag hun vakantieplannen voor de komende zomer zonder ruzie kunnen bespreken en uitvoeren. De afgelopen maanden konden zij dat niet. In de tussentijd hebben ze beiden op de achtergrond beslissingen genomen waar de ander mee te maken gaat krijgen. Zij beschrijven een herkenbaar dilemma in een samengesteld gezin. Zij zitten niet slechts met z’n tweetjes bij mij in de kamer. Er zijn zo’n 15 (!) direct betrokkenen die over hun schouder meekijken en – luisteren! Zij eisen allemaal hun plek op. Oud én jong, vaders en moeders van alle betrokken kinderen én niet te vergeten betrokken grootouders. Zij hebben allemaal hun wensen, verwachtingen en verlangens. Woorden die rond het thema vakantie veel te vaak op één plek terecht komen, namelijk de plek van ons gelijk, lees: onze zin krijgen. Maar je plek innemen betekent niet dat je de lakens kunt uitdelen. Het zou moeten betekenen dat er naar je geluisterd wordt én dat je naar de ander luistert, niet meer en niet minder. Gehoord worden betekent niet perse gelijk c.q. je zin krijgen. Samengestelde gezinnen doen in bovengemiddelde mate een beroep op een van de basisprincipes van een relatie, namelijk de beweging van geven en nemen. Bewegen is iets anders dan we vaak in de praktijk willen: we willen een geven en nemen dat helemaal precies in evenwicht is, ‘eerlijk’ is. En dat kan vaker niet dan wel. Dat is een relationeel feit waarmee we te dealen hebben. Naarmate de relatie tussen de volwassenen meer beschadigd is, des te groter zal de strijd hierover zijn. Een rustige vakantie begint met het opgeven van de strijd over iets onmogelijks. Een rustige vakantie begint met het openen van je hart voor alle betrokken. Dat kan een grote opgave zijn, soms zelfs te groot. Dat dan zelf te erkennen zou het begin kunnen zijn van een rustige vakantie!
© Liesbeth Bauer
De column is eerder verschenen in het Leidsche Rijn Magazine zomer 2019. De namen zijn om privacyredenen gefingeerd.
